ქალაქის თეატრში - „ლინეინის სილამაზის დედოფალი“

ხშირად არც ისე მარტივია სახელოვნებო ნამუშევრით პროვოცირებული შთაბეჭდილებების ვერბალიზაცია... დიახ, ეს ფრაზა ამ შემთხვევაში მიემართება, ახალი ალტერნატიული სივრცისკენ - „ქალაქის თეატრისკენ“, რომელმაც მორიგ საპრემიერო სპექტაკლზე მიიპატიჟა მაყურებელი 24 თებერვალს., ახალი თაობის ინტელექტუალური სტილის მქონე რეჟისორის, დავით თარბას მიერ განხორციელებულ მარტინ მაკდონას შავ კომედიაზე - „ლინეინის სილამაზის დედოფალზე“. (თარგმანი: ქეთევან სამხარაძის და ანა გოგიშვილის; მუსიკალური გაფორმება: ნიკა კოხრეიძე; ქორეოგრაფი: გიორგი ტიელიძე: კოსტიუმების მხატვრობა: გვანცა ჯავახიშვილი, სანდრო მარგველაშვილი; განათების მხატვარი: ანასტასია ონიანი)

ატიპიურ და საინტერესო კონცეფციით ნაშენებ სივრცეში, დავითმა შავი კომედიის თავისეულად მიმზიდველი ინტერპრეტაცია შემოგვთავაზა; ემოციურად მრავალპლანიანი, სევდიანი, გარკვეულწილად მაჟორული, ფსიქოდელიური და ეპიზოდურად რომანტიკულიც...
ემპათიურობის მისაღწევად თარბამ, ასევე, რეჟისორული ექსპლიკაციის გამართული რეალიზებისთვის რაციონალური სამსახიობო არსენალი, ანუ საშემსრულებლო მასალა (უხეშად რომ ვთქვათ) შეარჩია. რეჟისორმა სამსახიობო არსენალის საშემსრულებლო ხარისხით მიაღწია, პიესის მიხედვით განსაზღვრული ფსიქო-ტიპების ოპტიმალურ დემონსტრირებას. ამის თქმის საფუძველს გვაძლევს ოთხი მოქმედი პერსონაჟის თამაში და დარბაზის უკუკავშირი, მაყურებლის გასუნთქული-კონცენტრირებული ყურადღება პარტერიდან, ხოლო შესაბამის მიზანსცენებზე თავშეუკავებელი რეაქცია-სიცილით გამოხატული. პარტერი უნისონში სუნთქავს თარბას რეჟისურის წყალობით, ვინაიდან ავტორისეული ხერხები ერთნაირად მძაფრად მოქმედებს ყველა მაყურებელზე.
 

მარჯანიშვილის თეატრის ცნობილი მსახიობი, ქეთევან ცხაკაია, რომელსაც არაერთი ტრაგი-კომედიური როლი მაღალპროფესიონალურად უთამაშია, არც ამჯერად აგდებს ტემპს და ოსტატური ლინეალურობით ურთულეს ფსიქოტიპს წარმოაჩენს, ერთმოქმედებიანი სპექტაკლის თითქმის ორსაათნახევრიან ქრონომეტრაჟში. ქეთევან ცხაკაიას გმირის, მეგის სხეულის გაბარიტები ცალკე დატვირთვას სძენს მსახიობის ამოცანის შესრულებას, ვინაიდან მას, არა მხოლოდ ვერბალურ მხარეზე აქვს აქცენტი, არამედ სხეულის ფლობის პერიპეტიაც უდიდეს როლს თამაშობს მისი პერსონაჟის განხორციელების პროცესში. მსახიობის პროფესიონალიზმის ძალისხმევის შედეგია, რომ მისი გმირი, ხან მსუბუქ თანაგანცდას იწვევს, უმეტესად კი, სიბრაზესა და ანტაგონიზმს!..

​

თეატრის (და არა მხოლოდ) დაკვირვებული, ერთგული მაყურებლისთვის კარგად ნაცნობია ირაკლი ჩხიკვაძის (მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობიცაა) ნიშანდობლივად დამაჯერებელი ხელწერა, შედეგად, მისი გმირი პატო შესანიშნავ პარტნიორულ ურთიერთობას უწევს ანი იმნაძის მორინს და სინთეზში იდეალურად რომანტიკულ გმირს კრავს - სპექტაკლის ექსპოზიციურ, კულმინაციურ და დასკვნით ეპიზოდებში.

პროფესიონალ არტისტებს ტემპო-რიტმით და საერთოდ არაფრით არ ჩამოუვარდება, მესამე კურსის სტუდენტი, ნიკოლოზ ჯაფარიძე (რეი), რომელიც უმჯობესია თავად ნახოთ, ვისაც არ გინახავთ, ნამდვილად გაკვირვების საბაბს გამოიწვევს ის ფაქტი რომ დებიუტანტია, რომელიც ამ ხარისხის პარტნიორულ კომუნიკაციაში, რაც დანარჩენ პერსონაჟებს აქვთ, ინარჩუნებს ადეკვატურ ბალანსს პროფესიონალ მსახიობებთან. (იგულისხმება მისი სცენები ქეთევან ცხაკაიასთან, ხოლო სპექტაკლის ეპილოგში კი ანი იმნაძესთან).

და, ანი იმნაძის მორინი:
ანის ყველაზე რთული მისია აკისრია თარბას რეჟისორულ კონცეფციაში., მას უწევს ბასრი ტონით ლაპარაკი, ხან სარდონიკული (დამცინავი) სიცილი, ხმის აწევა კულმინაციურ მომენტებში, შემდეგ, კვლავ რბილ ტონალობაში გადასვლა და მერე ისევ სკარიფიკაციული ტონით ლავირება. მორინის სხეულებრივი და ვერბალური დრამატურგიული კარდიოგრამა აბსოლუტურ კონცენტრაციას იწვევს მაყურებელში.

თუ გსურთ, რომ გაიგოთ ახალგაზრდა თაობაშიც როგორი ნიჭიერი მსახიობები არსებობენ, ანი იმნაძე უნდა ნახოთ ერთმანეთისგან დიამეტრულად განსხვავებულ როლებში სხვადასხვა თეატრის სცენაზე., უმთავრესად კი, <ქალაქის თეატრში> უნდა იხილოთ არაერთხელ, თარბას ინტელექტუალური და ზომიერი ფსიქოლოგიზმით ინტეგრირებულ ნამუშევარში - „ლინეინის სილამაზის დედოფალში“.

სცენოგრაფიული ხაზის (აჩიკო შამახია) - ჩამუქებული, არაესთეტური და ბინძური გარემოს სუბლიმირება, გაუფასურებულ ურთიერთობებსა და დედა-შვილის კონფლიქტს ჰარმონიულად ერწყმის. პირადად ჩემთვის, სცენოგრაფიული კონცეპტის შუქ-ჩრდილები და ფერები ერთგვარი ალუზიაა ბაროკოსეულ ტენებრიზმთან - თითქოსდა, პერსონაჟების იმანენტური პლასტების იდენტურ გამომსახველობას რომ იძენს სანახაობის ექსტერიერშიც.
იმის გარდა, რომ ირლანდიელი დრამატურგის, მაკდონას აღნიშნული პიესა ეხება ურთულეს სოციალურ სეგრეგაციას, პოსტკოლონიური მარწუხების შედეგად გენერირებულ მოუშორებელ სტიგმებსაც მოიცავს, მაგისტრალური ხაზი, მაინც უახლოესი ადამიანების მიერ ძალადობრივი გამოხატვის ფორმები და ოჯახურ თანაცხოვრებაში პირადი სივრცის შეზღუდვაა:
დედა-შვილის, მეგისა და მორინის კონფლიქტის მსგავსი გამოუვალი და ტოქსიკური ურთიერთობა ყველა ტიპის მშობელსა და შვილს შორის შეიძლება არსებობდეს, რასაკვირველია, სხვადასხვა გამოვლენის ხარისხში. სპექტაკლი გვაჩვენებს უტრირებულად ტოქსიკური ურთიერთობის მარწუხებს, როცა ფსიქიკური პრობლემების გვერდით, ლატენტური და დაუფარავი ძალადობის ფორმები თანაარსებობენ. რომელი რომელზე ძალადობს, შვილი დედაზე თუ დედა შვილზე, თითქოს უკანა პლანზე გადადის ავადმყოფური ურთიერთობის ფონზე. ერთი მოძალადე შობს მეორეს, მეგის პერსონაჟი პროვოცირებას უკეთებს ანი იმნაძის მორინს და ისიც ხდება ‘ძალადობრივი თამაშის’ ეშმაკური გამგრძელებელი, რომელსაც, რეალურად საკუთარი ცხოვრების გზას, თავისუფალ, შეუბორკავ და ბედნიერი მომავლის პერსპექტივას უკეტავს დედაზე მიჯაჭვის ფაქტი. დედის მოვლის ვალდებულება, ერთი მხრივ და მეორე მხრივ, ცხოვრების უპერსპექტივობა, სწორედ დედაზე მიჯაჭვის გამო, ანუ მომავლის არ ქონა, სასურველ მამაკაცთან ცხოვრების ვერ გაგრძელება - სამუდამოდ უბედურს ხდის.,

საინტერესო ფენომენია, უახლოეს ადამიანებს შორის <დეტერმინირებულად> განსაზღვრული „ვალდებულება“ - როდის უზღუდავს (უარეს შემთხვევაში - უკარგავს) მეორე უახლოეს ადამიანს თავისუფალი ნებისა და არჩევანის შესაძლებლობის არეალს, მაშასადამე, ბედნიერების უფლებას...(!)

ურთულესი საკითხია, რომელზე პასუხიც ვერ იქნება მარტივი და სინგულარული, რადგან, სადაც არსებობს ერთ მხარეს <სიმართლე> და მეორე მხარეს <რეზისტენტულობა> - იქვე თავს იჩენს უპირობო სიბრალულიც, რომელსაც ხშირად ვერსად გავექცევით... და რომელიც, ერთი ადამიანის, ამ შემთხვევაში - შვილის ბედნიერებას შთანთქავს(!).


ფოტოები: UNDP/ლელი ბლაგონრავოვა

ქალთა ემანსიპაციის შეუძლებლობა პატრიარქარიზმში

როდესაც კამერულ სტილში თამაშდება ერთმოქმედებიანი სპექტაკლის მთელი აქტი, გნებავთ აქტნახევარი, პირდაპირი ვალდებულებაა დადგმის მესვეურებმა გაითვალისწინონ პირველ რიგებში მსხდომი მაყურებლის უსაფრთხოება, რომ არ შეესხათ წყლის წვეთები და კიდევ უარესი...

​

2024 წლის 23 იანვარს, როცა კაპელდინერი, თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტის სასწავლო თეატრის ხშირი მაყურებლისთვის კარგად ნაცნობი, ქალბატონი ხათუნა, ჩვენს კუთვნილ ადგილებზე მიგვითითებდა, მომენტალურად გამახსენდა, ბოლო წლებში დადგმული <ვერბატიმის> უკვე საკმაოდ ხავსმოკიდებული და ზედმეტად ბანკროტად ქცეული მაგალითი, იდენტური კონფიგურაციით რომ იწვევს მაყურებლებს სცენაზე, სადაც პირდაპირი შემხებლობა აქვთ მსახიობებს მაყურებლის ტანისამოსთან და პლუს, სრულიად არაეთიკურად ხვდებათ დროდადრო იმავე მაყურებლებს მსახიობების ნერწყვები. ამჯერად, ვერც გიორგი კაშიას „ბერნარდა ალბას სახლის“ განხორციელების დროს, პირველ რიგებში მსხდომი მაყურებლები ვერ „გამოვძვერით“ მშრალები - წყლის წვეთებისგან...

დამოუკიდებელი პროექტის ქორეოგრაფია ეკუთვნის გიორგი ტიელიძეს; მხატვრობა - ირიკო აბულაძეს; მონაწილეობენ: ზეინაბ დვალიშვილი, ნინი ურუმაშვილი, ანუკა შარია, მაშიკო თვალაბეიშვილი, ნინა შონია, სალომე ჭაფოძე, ელენე ქურთიშვილი, მარიამ მღებრიშვილი, ვატო სანიკიძე.

​

ქართულ სცენაზე, ბოლო ათწლეულებში არაერთხელ გვინახავს მაყურებლის ამგვარი გადანაწილება, როცა დამსწრე პუბლიკა უშუალოდ სცენაზეა განთავსებული, რაც შეიძლება ახლო ლოკაციიდან ადევნებს თვალს წარმოდგენას. ამით ავტორები, თითქოს, ყბადაღებულ <მაყურებელთან სიახლოვეს> უსვამენ ხოლმე ხაზს. მაყურებელთან სიახლოვის „გაპრავება“ მაინც რომ მოხდეს, საჭიროა კონცეფციას ჰარმონიულად ერწყმოდეს კონფიგურაციული სტილი, რაც ქართულ რეალობაში აბსოლუტურად ვერ მიღწევად პრაქტიკად ჩამოყალიბდა.
ზედმეტი იკლიკანტურების გარეშე, პირდაპირ ვთქვათ, რომ უხეშად არაეთიკურ და არაჰიგიენურ კატეგორიაში გადის, როცა მსახიობის ამონასუნთქი მაყურებელს აწუხებს, მხოლოდ იმის გამო, რომ უცოდველ მსახიობს უკიდურესად ‘ავანგარდულად მოაზროვნე, ვინმე რეჟისორმა’ უბრძანა - აი, ასე ‘ინტიმური სიახლოვე’ გქონდეს მაყურებელთანო.
 

გიორგი კაშიას ლორკას „ბერნარდა ალბას სახლის“ ინტერპრეტაცია იმ შემთხვევათა ციკლის ნაწილია, ჩემი აღქმის შემთხვევაში, როცა სურვილი მაქვს დავწერო, არა პროფანულ, თუ ნაკლებად პროფანულ დადგმის ხერხებზე, ე.წ. მსახიობების „გარდასახვის“ მომენტებზე, თუ არაერთგვაროვან რეგისტრში შესრულებულ ცალკეულ მიზანსცენებზე, არამედ მოთხრობილ ამბავში გამოკვეთილ პრობლემაზე. ამავე დროს, ამ პრობლემის აქტუალობის ტრაგიზმზე.
კაშია, როგორც იკვეთება დაინტერესებულია ქალთა ემანსიპაციის საკითხით და ამ ემანსიპაციის გზაზე დღემდე უცვლელი კომპლექსების ციკლით; რისი ჩვენებაც არაჩვეულებრივად შეძლო სპექტაკლით - „ირინეს ბედნიერება“.

​

ქართული რეალობის ნიმუშით, რომ გავყვეთ ნარატივს, მართებულია აღვნიშნოთ, რომ ქალთა დისკრიმინაციის ფაქტები, თუ არტეფაქტებიც ურყევად უცვლელია - ზრდასრულობამდე და მის შემდგომ პერიოდებში, დაბერებამდე.

ქალს ყოველთვის გამადიდებელი შუშით აკვირდებიან და აკონტროლებენ მისი პირადი ცხოვრების დეტალებს, ლამის ნიუანსურად, რაოდენ ირონიულადაც არ უნდა ჟღერდეს. გარშემომყოფი სოციუმის ნაწილი ქალს, ვიწროდ ობსკურანტული, ასევე მიზოგინიური თვალსაწიერიდან აფასებს, განიხილავს და ურცხვად განსჯის!

ერთი მხრივ, ყოველ მხრივ გაუგებარია, ამ უფლების, <ავადმყოფური დაკვირვების> ლეგიტიმაცია საიდან მიენიჭათ(?!); და მეორე მხრივ, გაუმართლებელ კონტ-არგუმენტად ისიც აღვნიშნოთ, რომ მამაკაცის წინააღმდეგ მსგავსი სახის კონტროლი და შტამპური ჩაციკვლა/პედალირება არ ხდება. შედეგად, ცხადად იკვეთება <პოზიტიური დისკრიმინაციის> უხეშად არაეთიკური მოცემულობა(!).

ბერნარდა ალბას ქალიშვილები, თანაბარზომიერ ერთგანმეორებად მოქმედებაში არიან თითქმის მთელი აქტის მსვლელობის პარალელურად, ისინი ქარგავენ, ამით ერთგვარი უტყვი მორჩილებაა გამოხატული - უნიფიკაციური ტემპით და ტანისამოსით, ასევე წარმოდგენებით, რომ ქალს <უნდა უკარნახონ> ვინ აირჩიოს ცხოვრების მუდმივ თანამგზავრად. თავად ბერნარდა, (ზეინაბ დვალიშვილი) უსამართლო და არასახარბიელო მშობლის პროტოტიპის მსუყე ნიმუშია, რომელსაც არ ესმის შვილების დამოუკიდებელ პერსონებად აღქმის მნიშვნელობა...!

და რომ, ზრდასრული შვილები საკუთარ პირად ცხოვრებაზე თავად არიან პასუხისმგებელნი, და რომ, „მშობლობა“ უკიდურესად პირადული სივრცის დარღვევის ლეგიტიმურობას სულაც არ ნიშნავს(!).

ბოლო დროის ერთ-ერთი პოპულარული ქართული რომანი - „შაშვი შაშვი მაყვალი“ მახსენდება და ელენე ნავერიანის შთამბეჭდავი ეკრანიზაცია, შესანიშნავი მსახიობის, ეკა ჩავლეიშვილის „ეთეროს“ პროტოტიპით, როგორი დაკომპლექსებული, მიჩქმალული და სამარცხვინოდ იზოლირებულია ქალის ბედნიერების განცდის არეალი, იმ კლაუსტროფობიულ და არაერთი ფობიით გაჯერებულ სოციუმში, სადაც ვმოქმედებთ... მე-20 საუკუნის მსოფლიო კინემატოგრაფიის ფართო პალიტრა სავსეა ფემინური ასპექტის დისკრედიტაციის გამოკვეთის მაგალითებით; ლუკინო ვისკონტის „L’innocente” (1976) - ბრწყინვალე მსახიობთა კონსტელაციით_ჯანკარლო ჯანინით, ლაურა ანტონელით, ჯენიფერ ო’ნილითა და მარკ პორელით გვიჩვენებს, ქალზე მასკულინური ზეგავლენის ტრაგიზმს, ანუ როგორ იღუპება ორივე სქესი; ხოლო სიდნი ლუმეტის “The appointment” (1969) - ასევე, გენიალური მსახიობების დუეტით_ომარ შარიფისა და ანუკ ემეს მონაწილეობით გვაჩვენებს, სად გადის ზღვარი ქალთა სქესისადმი ტოტალური უნდობლობის თვალსაზრისით... ორივე პოსტულატი კი ერთ დასკვნაზე მეტყველებს, ქალის ბედის, როგორც ასეთის, ფატალისტურ დასასრულზე(!).

ზოგადად კი, როდესაც ქალთა დისკრიმინაციის ამხელა დოზით აქტუალიზება ხდება მწერლისგან, კინორეჟისორისგან, თეატრის რეჟისორისგან და ა.შ. პირდაპირ დიაგნოზს უსვამს არსებული საზოგადოების „პატრიარქალური აზროვნების დომინაციას“.

კაშიას მიერ დადგმული „ბერნარდა ალბას სახლი“ ჩემთვის, სწორედ ქალთა თავისუფალი არჩევანის ბოლომდე ვერ შესაძლებლობაზე ხაზგასმისთვის არის მნიშვნელოვანი. როგორც ვიცი, სპექტაკლი არ განისაზღვრა ასაკობრივი ცენზით, სადაც საკმაოდ დელიკატური მინიშნებებია, ქალთა უფლებების, პირადი ცხოვრების არჩევისა და ინდივიდუალური ქმედებების გზის ხელშეუხებლობაზე; რადგან, ქალთა უფლებების რაიმე სახით შეზღუდვა, ზეწოლა ოჯახის, მეგობრებისა და გარეშე პირების მხრიდან - რყვნის მთლიან სოციუმს და ობსკურანტულ საზოგადოებად აყალიბებს.